famous blue raincoat

untitled φωτογραφία Simon Pais.

Its four in the morning, the end of december
Im writing you now just to see if youre better
New york is cold, but I like where Im living
Theres music on clinton street all through the evening.

I hear that youre building your little house deep in the desert
Youre living for nothing now, I hope youre keeping some kind of record.

Yes, and jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear
Did you ever go clear?

Ah, the last time we saw you you looked so much older
Your famous blue raincoat was torn at the shoulder
Youd been to the station to meet every train
And you came home without lili marlene

And you treated my woman to a flake of your life
And when she came back she was nobodys wife.

Well I see you there with the rose in your teeth
One more thin gypsy thief
Well I see janes awake --

She sends her regards.
And what can I tell you my brother, my killer
What can I possibly say?
I guess that I miss you, I guess I forgive you
Im glad you stood in my way.

If you ever come by here, for jane or for me
Your enemy is sleeping, and his woman is free.

Yes, and thanks, for the trouble you took from her eyes
I thought it was there for good so I never tried.

And jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear

-- sincerely, l. cohen

μελισσες

foto Grande...
αναρωτιεμαι απο τι ειναι φτιαγμενος ο πλανητης μου,ειναι νησι που πλεει σ'ενα μακρυνο πελαγος ,πλεει και δεν ξερει πού παει ,δερνεται απ αλατι και κυματα,χανει σιγα σιγα τα χαρακτηριστικα του,οι αμμολοφοι ισοπεδωνονται,οι ακτες σκουπιζονται απ'τους αερηδες ,ειμαι σε μια πλαγια και καλλιεργω μια επιφανεια οπως οπως ,να βγαλουμε τη μερα ,ισα ισα
να φαω τ'αναγκαια,να μη μιλησω πολυ και σημερα,αλλωστε δεν υπαρχει κανεις να μιλησεις ,ισως κι εγω να μην υπαρχω εδω στο νησι μου ,δεν ειμαι σιγουρος αν ειμαι εδω,δεν εχω σιγουρια για το αν ημουν ποτε εδω,τι να μιλησεις λοιπον,ακους τον αερα που σφυριζει,μετρας κατι ακαθοριστους θορυβους που ερχονται απο μακρυα,εχουν κανει τοσο δρομο για να περασουν απο δω ,τοσο δρομο ,ισως τα γεγονοτα που τις γεννησαν αυτες τις φωνες ,αυτα τα επιφωνηματα να εχουν παψει κι αυτα να υπαρχουν,κανει μεγαλο ταξιδι οτιδηποτε να φτασει μεχρι εδω,οσο αχνο κι αν ειναι οσο ζωηρες κι αν ειναι τις νυχτες οι φωνες που πλησιαζουν το νησι,ξερω πως χανουν το ενδιαφερον τους για το παρον που διαγουμε ο πλανητης μου κι εγω.τοσο άυλα ειναι τα πραματα εδω,ισως ο πλανητης να ειναι ενα σμηνος απο μελισσες που καποια στιγμη πετωντας σε μια χαωδη ανοιξη πηρε ενα σφαιρικο σχημα κι εγω εκεινη την ανοιξη που δεν θυμαμαι βεβαιως ποια ηταν εγκατασταθηκα πανω του,εγκατασταθηκα πανω σ'ενα σμηνος απο σκεψεις ,εντυπωσεις,σφαλματα,ουλές που βουιζουν σαν πλανητης σαν μελισσες πεινασμενες για λεξεις μελι και σκοταδι.

σαπουνοφουσκα της νυχτας

A field of schemes φωτογραφία av_producer.

Θελω να γραφω λιγα ,μονο οσα χωρανε στη σφαιρα της θλιψης μου,οχι προεξοχες ,οχι κραυγες και γελια μονο ο,τι ειναι εδω, εγκατεστημενο εδω,και δεν μπορω να του πω να φυγει,απο παιδι δεν ειχα τετοιες δυναμεις ,να σκουπισω το δωματιο απ'την ιδια μου τη σκονη,
καθομαι εδω δεκαετιες,με τα ιδια υπαρχοντα,επιμενουν να ειναι εδω μαζι μου ,τ'αφηνω με χωρανε και τα χωραω απ οτι φαινεται,μονο αυτα λοιπον,κι ενας αμεριμνος μικρος αναστεναγμος,υπομενω εδω.

εδω αμηχανια

Puppy & His Shadow φωτογραφία wifeofvolsfan.

με ρωτας αν πρεπει την δευτερα να παω στο γιατρο να κανω ολες τις απαραιτητες εξετασεις ,να οργανωθω να κοιταξω οτι παρατησα και αμελησα ,να κοψω το τσιγαρο.Σε κοιταω με ματια χαζα κυριολεκτικως ανοητα ,δεν ξερω τι να πω μονο κουναω την ουρα μου αμηχανα,δεν ξερω τι ζω δραμα η θριαμβο,μη φυσας αλλο το φτωχικο μου εδω δεν το βλεπεις που εχω πυρετο,ανατριχιαζω,και δεν ξερω τι να πω και τι να κανω,κουναω την ουρα μου μονο,μεινε αερακι μεινε ,κι ας υποφερω κι ας μην εχω τι αλλο να σου δειξω που με πειραζεις απο μακρυα και ντρεπομαι.

πρωινη

αγαπητο μου εκει,
σε ειδα στ'ονειρο μου που ειχες θλιψη Κυριακατικη,οχι του απογευματος ,ειχες θλιψη πρωινη,κι εγω να θυμηθω πρεπει να ξαναμιλησω με τη μνημη,να της πω μια καλημερα τελος παντων αμα συναντηθουμε τυχαια στο ασανσερ,αλλα κομπιαζω δεν μπορω να ξαναπιασω σχεσεις μ'εκεινη την μνημη που τσακωθηκα και μ'εβαλε στη θεση μου και ανταλλαξαμε βαριες κουβεντες.
Ειχες λοιπόν εκεινη την διαυγη θλιψη του πρωινου της Κυριακης,τα ηξερες ολα,βεβαιως και τα ηξερες,κι εγω δεν θυμαμαι να σου πω ναι η οχι,αυτο που διακρινω ειναι, πώς να στο πω ,διακρινω την θλιψη σου σαν θριαμβο,σαν κατι μυρωδικο εξυπνο διαυγες ,κρυσταλλο που θα το θυμαμαι και θα συγκινουμαι οσο μπορει καποιος που ειναι εδω να συγκινηθει,να θυμηθει,να τρεξει πισω μπρος,πινω μονο το νερο μου ξαπλωνω στο χαλακι μου μεχρι την ωρα που θα με παραλαβουν οι γιατροι να μου κανουν εκεινη την περιφημη μεταμοσχευση,να παρουν ολο αυτο το εδω με το κοφτερο τους νυστερι,να μην πω κανενα οχι ,να μην αμφιβαλλω πια, πρεπει να φυγω απο εδω, ζητω απ'τη θλιψη σου βοηθεια.

ο πλανητης μου

And Beyond, Infinity φωτογραφία veloopity.

απ'τον πλανητη μου λειπουν τα ονειρα,τα ονειρα μπορουν να υπαρχουν ,αν υπαρχουν,μακρυα ,ετη φωτος και βαλε, σ'αλλους γαλαξιες ,σ'αλλους σχηματισμους κι ερχονται εδω σαν φως που εχει κανει μεγαλο ταξιδι,ειναι φως που η μια ακρη της διαδρομης του εχει γινει παρελθον,για να φτασει στη δικη μου γειτονια εχει γινει χθες και προχθες,μονο ετσι αργα και βασανιστικα φτανει μεχρι εδω.
Καμια φορα αναρωτιεμαι αν ηταν τυχη που ειμαι εδω ,που εφτασα εδω,στην ερημιά μου,ξερετε πως , μ'ενα σκουπιδοντενεκε κανοντας πειραματα σε παιδικη ηλικια τον μετετρεψα σε πυραυλο κι ηρθα εδω τυχαια ενα απογευμα.
Ειμαι εδω κι ενω στην αρχη ονειρευομουν επισκεπτες,πολιτισμους,
διπλανες αμμουδιες γεματες κοσμο,τιποτα δεν συνεβη,ειμαι εδω και σκεφτομαι,κοιταω τα φωτακια απ'τους γαλαξιες και δεν περιμενω,πλεω,υπαρχω χωρις να ελπιζω,ειναι μαλακο το χωμα του πλανητη μου σαν να υπαρχει μια επιστρωση λιπους,που τον κραταει σιωπηλο κι ασυγκινητο,αν τον κοψεις δεν βγαινει πολυ αιμα,δεν θελει να ψαξει, δεν θελει να προσπαθησει γι αλλους κοσμους ,ειναι εδω ,μονο εδω,μονο αυτο.

το βραδυ αραιωνω

φωτογραφία tamjpn.

Αργα-αργα(ειναι μολις απογευμα) ανακαλυπτεις πως ειναι ωρα να αρχισει να γραφεται ο επιλογος,αλλα λογια δεν θα προσθεσεις στην πλοκη,αυτην την τοσο απλη,τοσο ιδια με αλλες που προηγηθηκαν,τοσο ιδια με αλλες που θα συμβουν σε αλλους,ειναι ωρα να βγεις απο την παυση σου να μαζεψεις τα λιγοστα ρουχα σου να φορεσεις το τρυπιο καπελλο να βγεις εξω στο δρομο που βεβαιως εχουν χαθει οι φιλοι ,εχουν προσπερασει οι φιλες,να βγεις εξω στην πολη ας πουμε εννια το βραδυ, τα παιδια γυρνουν απ τα φροντιστηρια οι συνταξιουχοι απο την χαρτοπαιξια του καφενειου, να εφευρεις μια διαδρομη αναγκης μασωντας τσιχλα,μια διαδρομη να φυγεις χωρις να το πολυσκεφτεις,να φυγεις με την ελαφροτητα της ζωης σου μοναδικη αποσκευη.Διαλυεται το εκει δεν υπαρχει ουτε το εδω,δραπετευεις απο το εκει και το εδω ,δεν εισαι εσυ πια, αλλαζεις επιδερμιδα και πουκαμισο,απολυεσαι απ'την παλια ζωη,δεν εισαι εσυ που ησουν,ξεφευγεις κι απ'τον εαυτο σου,δεν θες ,αρνεισαι,αραιωνεις ,γελας με την αρνηση τους(αρνηση της) εκεινη την σιγουρη εκεινη την συνηθισμενη,δεν σε νοιαζει που ακουγεται ακομη ο ηχος της ο ρυθμικος,που καπου ακομα χτυπαει το σφυριτης. Ειναι καλη η αρνηση γιατι σε αραιωνει σε κανει σκια μεσ'τη νυχτα,σε κανει παιδι του δρομου,μια ακομα αρχη καποτε θα ερθει ,μη με ψαξεις ουτε εδω ουτε εκει.

το αιμα του εκει

Bug Juice φωτογραφία dulcelife.

Μην εισαι τοσο σιγουρη για το εκει,μην το παρεις σαν σχολικη εκδρομη και συννεφα που αλλαζουν σχηματα και τι χαρα και τετοια,δεν ειναι μονο χαρα το εκει ,το εκει ματωνει το δακτυλο που το αγγιζει,το εκει ποναει,εσενα ποναει,το εκει δεν το ξερεις,ισως δεν θα το μαθεις,δεν θα το μαθεις ποτέ,ενα ποτέ σαν αστυνομικος που σε γραφει για υπερβαση ταχυτητας,ενα ποτέ πετρινο και ληστρικο,ενα ποτέ σαν γκρεμος απο εφιαλτη.
Σου λεω λοιπον να προσεχεις και να μην μας κοκορευεσαι για τις βολτιτσες σου τις τσαρκες σου στου εκει τα βοτσαλακια,εχει φιδια,εχει δοντια,εχει και χαμογελα που τα θες ,το ξερω ποσο τα γουσταρεις εκεινα τα χαμογελα,εκεινες τις φασεις στο εκει αλλα θα ματωσεις.
Δεν μου ετυχε ουτε μια φορα να μη ματωσω ,οσες προφυλαξεις κι αν πηρα,οσο κι αν προσπαθησα να προβλεψω,κολλησα σαν πεταλιδα στο βραχο και καηκα,εκδιωχτηκα,εξεπεσα,τα βρηκα μπαστουνια με το εκει.Μου απαιτει τοση ενεργεια,τοση καλοσυνη,τοση ταπεινοτητα,τοση ειλικρινεια,τοση εξυπναδα,τοση κομψοτητα,τοση..δεν θα τα βρω ποτε ολα αυτα μαζι.
Φανταζομαι ποτε-ποτε ενα εκει ανευ,ενα εκει 2% ,ενα εκει διαιτης ετσι για να ξεγελιεμαι,ομως αυτο δεν ειναι εκει,ειναι ενα μασκαρεμενο εδω.
Τι να σου πω τωρα ,συμβουλες δεν κανει να σου δωσω καλη μου συντακτρια αλλα χρονια τωρα με θυμαμαι να αποτυχαινω με το εκει.